Titel | Disembodying the national army tune
De beschouwer is degene die dit kunstwerk in beweging zet. Een sensor registreert zijn binnenkomst en daarmee begint de luidspreker zich langs de paal op en neer te bewegen. Het is alsof er een vlag wordt gehesen en vervolgens weer wordt gestreken. Tegelijkertijd klinkt er trompetgeschal, een melodie. Het is al snel duidelijk dat het geschal niet van een echte trompet afkomstig is: een vrouw imiteert het geluid van het instrument en brengt een Israëlisch volkslied ter gehore.
Disembodying the national army tune creëert de suggestie van een militaire ceremonie als een parade of een herdenking. Het is alsof de opgeheven speaker de militairen oproept te beginnen met hun mars, ook al zijn ze er niet. De toeschouwers van de ceremonie, de hooggeplaatsten van het onbekende land en hun gasten, zijn niet aanwezig. Het laten horen van het geluid blijft volstrekt doelloos, nu het uit zijn normale context gelicht is.
Het is duidelijk dat het geheel verwijst naar een nationale (militaire) ceremonie, in dit geval in Israël, maar eigenlijk op elk willekeurig land betrekking zou kunnen hebben. Het afzonderen van een los element dat bij een dergelijke ceremonie hoort, maakt dat element absurd. Dit opent een nieuwe mogelijkheid voor interpretatie.
