Titel | Song of farewell
Een grote zwerm spreeuwen groepeert zich in de schemering op de hoogst gelegen rails van een ongebruikte achtbaan. De vertraagde beelden van vliegende vogels worden ondersteund door het ritmische geluid van een aflopende vinylplaat, dat in herhaling is gezet. De onophoudelijke, afwisselend aanzwellende en wegstervende korrelige ruis, roept associaties op van fladderende vleugels en hartslagen.
In Song of Farewell wisselen langere en kortere opnamen van de spreeuwengroep op de achtbaan elkaar af in een eindeloze loop. Dit cyclische aspect is ook in andere elementen van het werk vertegenwoordigd. Het repetitieve af- en aanvliegen van de vogels en de subtiele lichtveranderingen suggereren wisselingen van dagen en seizoenen. Ook de achtbaan kent onvermijdelijke associaties met loopings. Zelfs het geluid van de aflopende speelplaat is een cyclus: een einde dat zich eindeloos herhaalt. Met de hypnotiserende en poëtische beelden van Song of Farewell, creëert Young een soort niemandsland, waar tijdelijkheid en tijdloosheid hand in hand gaan.
Tegelijkertijd refereert de korte film aan een icoon uit de filmgeschiedenis: The Birds (1963) van Alfred Hitchcock. Een film waarin angst voor oncontroleerbare krachten (gesymboliseerd door kraaien) een hoofdrol speelt.
