Seen

Seen – ps. van Richard Mirando - (New York 1961) Seen groeit op in de Bronx, New York, vlakbij lijn 6 van de metro. Op elfjarige leeftijd ontpopt hij zich tot een zeer gedreven graffitischrijver, die ook wel de king of the 6 line wordt genoemd. Met een aantal vrienden en zijn broer Mad vormt Seen zijn eigen grafftigroep United Artists (UA). In de jaren tachtig wordt de samenwerking met Mad intensiever. Het duo Mad-Seen realiseert in korte tijd talloze whole trains en wordt al gauw een begrip in de graffitiwereld. Daar wordt Seen op handen gedragen vanwege de enorme hoeveelheid treinen die hij beschildert in zijn tiener- en twintigerjaren. Seen maakt vaak schetsen en voorstudies op papier, voordat hij erop uit trekt om een trein te bespuiten. Net als de pieces van Blade en Zephyr kennen zijn treinschilderingen vaak een eenvoudige opzet, waarbij hij zijn naam weergeeft in grote, goed leesbare letters die hij invult met heldere kleuren. In tegenstelling tot Blade maakt Seen weinig gebruik van effecten als perspectiefletters, ruimtesuggestie en figuratie. Zijn voorkeur gaat uit naar simpele, ‘platte’ letters, die in een monumentaal formaat het hoofdelement van de compositie vormen. Zijn eerste doek maakt hij in 1979. Naarmate de belangstelling van galeriehouders en musea voor zijn doeken stijgt, verdringen nieuwe technieken in de loop van de jaren tachtig het beschilderen van treinen. Zijn werk wordt tentoongesteld in solo- en groepsexposities met name in Europa, samen met het werk van collega’s als Blade, Dondi White en Quik, maar ook van popart-exponenten als Keith Haring en Andy Warhol. Het succes weerhoudt hem er niet van zijn graffiti-activiteiten in de subway voort te zetten tot 1989. Met de opening van zijn studio Tatto Seen breidt Seen aan het einde van de jaren tachtig zijn artistieke repertoire uit het ontwerpen van tatoeages. Daarnaast experimenteert hij met het maken van sculpturen en installaties waarin hij mixed media en gevonden objecten verwerkt. De talloze graffitischilderingen op doeken en muren die hij maakt vanaf ongeveer 1990, kunnen beschouwd kunnen worden als perspectivische en figuratieve hoogstandjes. Ze bevatten uiteenlopende verwijzingen naar de populaire cultuur (films, cartoons, reclame).