Albert Gleizes

Albert Gleizes (1881-1953) krijgt een opleiding als technisch tekenaar en werkt vanaf 1889 als dessinontwerper in de fabriek van zijn vader. Van 1902 tot 1905 is Gleizes in militaire dienst in Abbeville. In deze periode begint hij met schilderen waarbij de invloeden van het Impressionisme duidelijk zichtbaar zijn. Zijn interesse verschuift ook richting sociale thema’s die tot 1908 van belang zullen blijven. Hij wordt tijdens zijn militaire dienst omringd door de werkende klasse. Hierdoor ontwikkelt zich een gevoel van solidariteit met hun ambities en noden. Zijn leven lang blijven gevoel voor missie, groepsactie en het belang van een geëngageerd kunstenaar terugkomen. Na terugkomst uit militaire dienst maakt Gleizes in Parijs kennis met Henri Le Fouconnier, Fernand Léger, Jean Metzinger, Robert Delaunay en Pablo Picasso. Beïnvloed door deze kunstenaars ontwikkelt Gleizes een kubistische schilderstijl. Gleizes en Metzinger worden samen gezien als de theoretici van het Kubisme en publiceren in 1912 het boek Du Cubisme. Daarin wijken ze af van de klassieke analytische kubistische lijn van Picasso en George Braque. Ze gaan uit van een ander kleurenpalet en van een vrijere structurering van het motief. In 1914 – bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog – gaat Gleizes opnieuw in militaire dienst. Zijn schilderijen worden in deze periode zeer abstract. In 1915 huwt Gleizes de kunstenares Juliette Roche, de dochter van een belangrijk Frans staatsman. Hij wordt ontheven van de dienstplicht en reist met zijn echtgenote naar New York. Hier begint hij ook poëzie te schrijven. In 1919 keert het echtpaar Gleizes terug naar Frankrijk. Achtereenvolgens wonen ze in Parijs, de Ardèche en de Rhône-streek. Gleizes houdt zich steeds meer bezig met het schrijven van theoretische stukken. In 1931 sluit Gleizes zich aan bij de internationale kunstenaarsgroep Abstraction-Création, een platform voor abstracte kunst. Tijdens zijn leven is de kunstenaar lid van verschillende utopische kunstgezelschappen. Zijn latere werk reflecteert de groei van Gleizes’ religieuze overtuiging. Vanaf 1934 experimenteert de kunstenaar ook met muurschilderingen. Hij krijgt in zijn late carrière verschillende grote opdrachten, waaronder een muurschildering voor de wereldtentoonstelling in Parijs in 1937. Gleizes’ religieuze overtuiging wordt verdiept tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij wordt daardoor gezien als belangrijke initiator voor vernieuwing van religieuze kunst.