Alexandra Vogt

Alexandra Vogt (1970) woont en werkt in Kammlach, Allgäu, Beieren, Duitsland. Ze studeert achtereenvolgens aan het Goldsmith College Londen (1989-1990), de Akademie der Bildenden Künste München (1990), Glasgow School of Art (1993) en Konsthögskolan Stockholm (1994-1995). In 1997 studeert ze af aan de Akademie van München en wint de debutantenprijs. Vogt belicht in haar werk de zinderende en onevenwichtige wereld van pubers en jonge adolescenten. In hen schuilen zoveel geheimen, onzekerheden en plotselinge agressie, dat deze door Vogt in interessante beelden omgezet worden. Vogt deelt deze fascinatie met andere kunstenaars aan het einde van de twintigste en begin van de eenentwintigste eeuw, zoals Anthony Goicolea, Sarah Jones, Justine Kurland, Bill Henson, Rineke Dijkstra, Jock Sturges en Risk Hazekamp. Al deze kunstenaars werken met het medium fotografie. Van Hazekamp, Goicolea en Kurland heeft het Gemeentemuseum Helmond eveneens werk in de collectie. Vogt maakt sinds 1997 een serie fotowerken met twee hoofdrolspelers: een pubermeisje (aanvankelijk het blonde stalmeisje Eva) en het witte paard Toni. Plaats van handeling is een stal in een voormalig klooster in Beieren (een terrein van 5000 m2 op Klostergutshof Mindelheim, sinds 2003 Ex-Milchwerk Sankt Mang geheten). Deze locatie is behalve stal ook Vogts atelier. Het paardenmeisje (aanvankelijk Eva) en het paard (een tijd lang Toni) verbeelden in Vogt’s ensceneringen de dromen en de angsten van een jonge adolescent. Vogt roept met haar werk zowel archetypische (universeel en terugkerende) als autobiografische fantasieën op. Steeds weer zien we belangrijke momenten in de puberteit van een meisje. Vogt symboliseert dat via de bekende relatie van meisje en paard. Het meisje staat voor een archetypisch verlangen naar overgave, aanbidding, geborgenheid en nieuwe uitdagingen. Het paard roept zowel het verlangen op om van huis weg te vluchten als de behoefte aan een eigen belevingswereld. Maar het paard appelleert ook aan de seksuele verlangens van de puber of adolescent. De enorme kracht en viriliteit van Toni (het paard) contrasteert met de kwetsbaarheid van het pubermeisje. In sommige foto’s uit haar fotoserie toont Vogt het paardenmeisje met puberpuistjes en lichte verwondingen aan het gezicht, terwijl ook het paard een gehavend voorhoofd heeft, waarschijnlijk door een ruwe rit. De zijdezachte droomwereld waar het meisje zo naar verlangt, contrasteert met de werkelijke reden voor haar vlucht: de desillusie die de volwassenheid in zich draagt. In andere fotoseries rond 2003 zet Vogt ook zichzelf in als model, soms met Toni , soms met andere paarden, soms alleen te midden van het landschap. Op de foto’s waarin ze met een of meer paarden figureert, speelt ze verkleedpartijen na, zoals kinderen doen. Foto’s waarin Vogt zelf figureert bezitten veelal een lichterotische ondertoon. Op de foto’s waarin ze zichzelf in het landschap plaatst (soms in de nacht of in de sneeuw), spelen begrippen als kwetsbaarheid, eenzaamheid en de drang naar het absurde een grote rol. Vogt beweegt zich met haar foto’s tussen droom en nachtmerrie, of zoals iemand het eerder omschreef: tussen Bilitis en Blue Velvet (beide films uit respectievelijk de jaren zeventig en tachtig van de 20ste eeuw). Het paardenmeisje verbeeldt de tweespalt tussen schuchterheid en weggaan, angst en avontuur, maagdelijkheid en obsceniteit, tederheid en wreedheid. Deze dubbelzinnigheid verleent de foto’s van Vogt een schijn van twee werelden: die van de meisjesfantasie en de teleurstelling wanneer dromen niet uitkomen. De titels van de werken zijn vrijwel altijd poëtisch. Ze getuigen van de worstelingen van een paardenmeisje en daarmee van veel van haar leeftijdgenoten. Vogt startte deze serie ooit vanuit haar fascinatie voor ‘het paardenmeisje’. Dit personage symboliseert de weerstand van de puber om de initiatie van het volwassen-zijn aan te gaan. Zelf noemt Vogt haar zoektocht: “Een archeologie van verlangens en de daarmee verbonden conflicten, die zowel mijn eigen biografie omvat als die van alle vrouwen die ooit paardenmeisje zijn geweest”. Vogt wil met haar fotoseries “vrouwelijke identiteiten” vastleggen. In 2011 verschijnt een omvangrijke monografie over haar werk bij de Duitse uitgever Hatje Cantz Verlag.