Alphons Freijmuth

[Alphons Freijmuth (Haarlem 1940) doorloopt in het begin van de jaren zestig van de twintigste eeuw de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam. Daaraan is hij later ook als docent verbonden. Hij werkt in verschillende media (schilderkunst, tekenkunst, grafiek). Freijmuth is één van de vertegenwoordigers van de Nieuwe Figuratie, een stroming die zich keert tegen het abstract-expressionisme, dat in de jaren zestig en zeventig van de twintigste eeuw dominant was. Die beweging laat een hernieuwde belangstelling voor de figuratieve schilderkunst zien. Hoewel Freijmuth een wilde, expressionistische schilderstijl met felle kleuren heeft, gebruikt hij elementen uit het werk van De Stijl-kunstenaars en het constructivisme, zoals kleurvlakken en lijnen die naar het werk van Piet Mondriaan verwijzen. Doordat Freijmuth deze stijlcitaten heel bewust gebruikt, onder meer om enige vorm van emotie te beteugelen, roepen zijn werken vaak een sfeer van vervreemding op. Hij kan daardoor niet zonder meer een expressionist genoemd worden. Net als in het werk van de andere vertegenwoordigers van de Nieuwe Figuratie probeert Freijmuth in zijn werk een oplossing te vinden voor het probleem om abstracte ideeën over de werkelijkheid uit te drukken. Daarbij gaat hij intuïtief te werk: zonder voorbedacht plan en systeem zet hij zijn werken op het doek. Hij verwoordt het zelf als volgt: “Vaak is er wel een bepaald gevoel aanwezig, iets dat ik wil maken, maar waarvan ik dan niet precies weet hoe het eruit moet gaan zien, hoe ik bepaalde gevoelens vorm moet geven. Het minder duidelijke gevoel moet duidelijk worden in de figuratie.” In zijn werk komen veel symbolistische motieven terug, zoals de femme fatale met slang en afgeknakte bloemmotieven of de sansevieria. Opvallend is dat ze in zijn werk vaak refereren aan de onmacht van de mens tot werkelijk begrip en liefde. Hij ziet de mens in onoverkomelijke eenzaamheid: in zijn schilderijen wordt het duidelijk dat deze nooit écht bereikt kan worden.]