Anthony Cragg

In essentie is Anthony Cragg (1949) een klassiek-moderne beeldhouwer die vooral emotie wil brengen in zijn sculpturen. Toch is zijn benadering en in het bijzonder zijn materiaalkeuze heel hedendaags. Hij is dan ook een van de beroemdste beeldhouwers van het einde van twintigste eeuw en het begin van de eenentwintigste eeuw.. Zijn keuze valt vaak op materialen die in onze maatschappij het stempel ‘afval’ krijgen, of op recent uitgevonden materialen. Zijn sculpturen zijn niet zo doods als de materialen waarvan ze gemaakt zijn, bijvoorbeeld het polystyreen of fiberglas. Integendeel, ze lijken juist met ons te willen communiceren. Ze proberen ons iets te vertellen. De vorm die ze aannemen, is beweeglijk, dynamisch. Ze zijn vaak glad, rond, glimmend en erg aantrekkelijk. Ze verleiden ons met hun gebogen, gedraaide vormen. Het gaat Cragg dan ook om de relatie die wij aangaan met deze nieuwe stoffen, hoe wij ons daartoe verhouden. Zoals hij zelf verwoordt: “Wij zijn miljoenen jaren opgegroeid met de natuurlijke materialen om ons heen. We hadden de tijd om ons tot die materialen te verhouden en er mee om te gaan. (...) Nu maken wij in hoog tempo nieuwe materialen en objecten, maar we nemen niet de tijd om er een zinvolle relatie mee aan te gaan.” Cragg werkt ook graag met traditioneel materiaal als brons of marmer, maar vormt zijn sculpturen dan als machines. Ze hebben pijpen, assen en cilinders. Het gaat Cragg hoe dan ook om de relatie tussen mens en techniek, mens en industrie. De sculpturen breken de barrière die is ontstaan door de scheiding –bijvoorbeeld- tussen mens en techniek. Craggs beelden verleiden ons ertoe de tijd te nemen om naar het materiaal te kijken, er een band mee op te bouwen. Ze laten ons ook stilstaan bij de vreemde relatie die wij hebben tot de dingen om ons heen. In wezen kunnen we al deze dingen terugbrengen tot twee categorieën: nuttige voorwerpen of afval. De kunstwerken van Cragg balanceren prachtig tussen beide categorieën. Ze scheppen ruimte voor een derde niveau waarin we stil kunnen staan bij wat de dingen werkelijk zijn.