Bert Loerakker

Maar weinigen zullen overeenkomsten zien tussen de uitbundig geschilderde waterlelies van Claude Monet en de strakke modulaire objecten van Donald Judd. Bert Loerakker (1948) weet echter op overtuigende wijze de beeldtaal van beide kunstenaars te verenigen in zijn werk. Het landschap vormt hierbij een constante factor. Na zijn studie aan de Academie in Tilburg, vestigt Loerakker zich in 1969 in Helmond. In 1973 brengt hij bij wijze van experiment een semi-transparante, witte verflaag aan over één van zijn abstract- expressionistische landschappen. De daaropvolgende jaren herhaalt hij dit procedé tot er vrijwel monochrome witte doeken ontstaan, waarvan alleen de structuur nog herinnert aan de onderliggende verflagen. In de jaren tachtig voert hij de spanning tussen het zichtbare en het verborgene in zijn werk verder op met zijn ‘verstopschilderijen’. Loerakker beschildert een met doek bespannen paneel met een bepaalde voorstelling, die hij op haar beurt weer voorziet van een grijze of zwarte, monochrome verflaag. Hij laat hierbij alleen de randen van het onderliggende schilderij vrij. Sommige van deze panelen bevestigt hij op of aan elkaar, waardoor bepaalde delen nog meer aan het zicht worden onttrokken. De stapeling van panelen geeft zijn werk tevens een sculpturale kwaliteit. De vereniging van al deze verschillende tegenstellingen (zichtbaar-onzichtbaar, illusie-werkelijkheid, schilderkunst-sculptuur) dagen de beschouwer uit na te denken over zijn definities van het kunstwerk en de realiteit. Aan het begin van de jaren negentig besluit Loerakker de tegenstellingen niet langer in één compositie te integreren, maar ze los van elkaar te presenteren in de vorm van tweeluiken. Het linker- paneel geeft meestal een detail weer van een impressionistisch of expressief geschilderd landschap. Het rechterpaneel bevat een strak, geometrisch patroon of is volledig monochroom. De twee panelen lokken in hun wederzijdse contrast vragen uit bij de beschouwer. Vormt het rechter schilderij een abstracte vertaling van het linker? Of verbeelden ze de algemeen zichtbare werkelijkheid en de onzichtbare ideële versie daarvan? In de daaropvolgende jaren voert Loerakker de spanning tussen werkelijke en picturale ruimte verder op door enkele, abstracte pendanten van rechthoekige of ronde gaten te voorzien. In 2008 gaat een belangrijk deel van Loerakker’s oeuvre verloren bij een grote brand in zijn toenmalige atelier in de Cacaofabriek. Na dit ingrijpende incident werkt hij sneller en schetsmatiger dan voorheen, waarbij soms delen van het linnen onbeschilderd blijven. Bert Loerakker woont en werkt in Helmond.