Bruno Ceccobelli

Harmonie is een sleutelwoord in het werk van Bruno Ceccobelli (1952). De Italiaanse kunstenaar gaat ervan uit dat achter de normale verschijningsvorm van de dingen een universele werkelijkheid schuilgaat, waarin al het bestaande met elkaar in harmonie is. In zijn schilderijen tracht Ceccobelli deze kosmische waarheden zichtbaar maken. In een samenleving waarin corruptie, terrorisme en andere uitwassen een belangrijk aandeel hebben, is er in zijn optiek grote behoefte aan dergelijke verheven inzichten. Ceccobelli is opgeleid aan de Academia di Belle Arti in Rome. Aanvankelijk maakte hij op body-art gebaseerde kunstwerken. Geïnspireerd door de zogenoemde ‘Jonge Italianen’ bracht hij samen met zijn vrienden Domenico Bianchi, Gianni Dessì en Giuseppe Gallo aan het einde van de jaren zeventig vernieuwing in de hedendaagse kunstproductie. Gezamenlijk stonden ze ook wel bekend als de ‘Gruppo di Via degli Ausoni’, genoemd naar de straat in Rome waar ze een expositieruimte huurden. De jonge Italiaanse kunstenaars zochten ieder op een eigen wijze naar een alternatief voor de destijds alomtegenwoordige conceptuele kunst. Hierbij deelden ze hun voorkeur voor de traditionele teken- en schilderkunst. Hun gemeenschappelijk kenmerk is tevens een vrijgevochten houding. Zijn schilderijen combineert Ceccobelli vaak met (gevonden) objecten, zodat er een soort installaties ontstaan. Hij experimenteert tevens met niet-traditionele schildermaterialen en -technieken, zoals zwavel, lood, as, vet en roet. Dergelijke ruwe materialen zijn vaak beladen door hun associaties met de elementaire aspecten van ons bestaan: het ritueel, het leven en de dood. Ook de aan alchemie, religie, (kunst)geschiedenis en klassieke filosofie ontleende symbolen en begrippen die Ceccobelli in zijn schilderijen verwerkt, verwijzen daarnaar. In hun samengaan geven ze de universele wetten prijs, die ten grondslag liggen aan ons aardse bestaan. Toch is het niet zozeer de presentatie van een teken of het materiaal zelf, waarin de betekenis besloten ligt. Eerder is het de transformatie van deze elementen, bijvoorbeeld door ze te combineren of in een nieuwe context te presenteren, waarin deze kosmische inzichten zich prijsgeven. In dit opzicht vertoont zijn werk raakvlakken met het oeuvre van Joseph Beuys en Jannis Kounellis. Beiden zijn dan ook kunstenaars met wie Ceccobelli zich sterk verwant voelt.