Camille Jacob Pissarro

De meest onderschatte schilder van het impressionisme, zo wordt Camille Pissarro (1830-1903) vaak genoemd in de kunsthistorische literatuur. Deze Franse schilder leverde een belangrijke bijdrage aan de ontwikkeling van deze avantgarde kunststroming, die in de tweede helft van de 19e eeuw voor grote vernieuwingen zorgde binnen de Westerse kunstproductie. Pissarro’s werk en leven kenmerken zich door een sterke hang naar autonomie en vernieuwing. Al op jonge leeftijd verzet hij zich tegen het bourgeoisbestaan dat hem, als telg uit een rijke joods-Franse koopmansfamilie, gevestigd op het Caraïbische eiland Saint Thomas, in de schoot wordt geworpen. Tijdens zijn studiejaren aan diverse Parijse kunstacademies ontwikkelt hij samen met medestudenten Claude Monet(1840-1926) en Paul Cézanne(1839-1906)een groeiende afkeer van het academische idioom. De jonge schilders willen niet zozeer een geïdealiseerd beeld van de zichtbare werkelijkheid geven, zoals de Academie voorschrijft, maar een persoonlijke visuele indruk op een bepaald, vluchtig moment. De weergave van lichtspeelt hierbij een belangrijke rol. Ook experimenteren ze met hun techniek: losse, snelle verftoetsen in plaats van gladgestreken verfoppervlakken. In de jaren zeventig van de negentiende eeuw is Pissarro nauw betrokken bij de organisatie van tentoonstellingen van het destijds nog hevig bekritiseerde werk van de impressionisten, die in de periode 1874-1886 met vrijwel jaarlijkse regelmaat terugkeren.Alsinitiatiefnemer, theoreticus en mentor vervult hij een centrale positie binnen de Parijse avantgarde, wat hem de bijnaam “Père Pissarro” oplevert.Met zijn nieuwsgierigheid en experimenteerdrift inspireert hij veel andere schilders. Zo is hij een van de eersten die elementaire kleuren in losse toetsen naast elkaar op het doek aanbrengt, zodat ze op afstand de gewenste kleurvariaties vormen. Deze optische benadering van licht en kleur vormt de opmaat naar het meer wetenschappelijk gestoelde neo-impressionisme of pointillisme, waar hij zich in de tweede helft van de jaren tachtig korte tijd intensief mee bezighoudt. Vanaf 1884 tot zijn dood in 1903 woont en werkt Pissarro in Eragny, een commune in een noordelijke buitenwijk van Parijs. In deze periode verruilt hijhet pointillisme vooreen versoberde variant van het impressionisme. Naast landschappen en stadsgezichten vervaardigt hij ook familieportretten en stillevens.Onder zijn leiding doen studenten als Henri Matisse (1869-1954) en Vincent van Gogh (1853-1890) ervaring op met nieuwe schildertechnieken en kleurexperimenten. Het overgrote deel van Pissarro’s omvangrijke oeuvre wordt pas na zijn dood verkocht. Inmiddels is zijn werk vertegenwoordigt in talloze museumcollecties verspreid over de wereld.