Charlotte van Pallandt

Charlotte van Pallandt wordt in 1898 in Arnhem geboren. Ze stamt uit een aristocratische familie. Hoewel ze al op jonge leeftijd talent in de kunsten toont, lijkt een bestaan als kunstenaar uitgesloten: een vrouw van adel behoort immers geen carrière als kunstenaar na te streven. Zoals het in haar kringen betaamt, trouwt ze met iemand van stand. Samen met haar echtgenoot, een diplomaat, verhuist ze naar Zwitserland. Na een huwelijk van viereneenhalf jaar en het bijbehorende diplomatenleven beseft ze dat ze zich niet naar dit leven kan voegen. Ze volgt haar hart en kiest, geheel tegen de conventies in, voor het kunstenaarschap. Ze zal uitgroeien tot een van de belangrijkste Nederlandse beeldhouwers van de twintigste eeuw, maar doet haar eerste stappen in de kunstwereld als schilderes. Na haar scheiding in 1923 start ze met het volgen van schilder- en tekenlessen in Lausanne, Frankrijk. In 1926 trekt ze naar Parijs waar ze een jaar lang les volgt aan de academie van André Lhote. Van deze kubistische schilder en beeldhouwer leert ze vooral veel over de compositie en constructie van een kunstwerk. Van Pallandt houdt zich afzijdig van het flamboyante kunstenaarsleven dat Parijs te bieden heeft en werkt vastberaden aan haar carrière als kunstenaar. Vanaf 1929 begint ze naast haar teken- en schilderwerk met beeldhouwen. Dit doet ze afwisselend in Frankrijk en Nederland. Halverwege de jaren dertig volgt ze aan de Academie Ranson te Parijs lessen van de beeldhouwer Charles Malfray. Hier begint haar fascinatie voor het menselijk lichaam in de beeldhouwkunst. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog vestigt ze zich in Amsterdam. Vanaf dat moment richt ze zich volledig op het beeldhouwen. In haar beeldhouwwerk stelt ze de vorm centraal. Ze streeft ernaar om verschillende volumes en richtingen in een beeld samen te brengen, zonder dat het beeld abstract wordt. Ook wanneer Nederlandse kunstenaars onder invloed van de abstractie komen, blijft zij figuratief werken. Ze specialiseert zich in portretten en naakten. In Nederland krijgt ze al snel waardering voor haar werk. In 1948 heeft ze haar eerste solotentoonstelling in een Amsterdamse kunsthandel. In 1953 maakt ze in opdracht van provincie Gelderland een beeld van koningin Juliana en in 1968 vervaardigt ze in opdracht een monument van koningin Wilhelmina. Haar werk is te zien geweest op meer dan honderd tentoonstellingen, waaronder de Biënnale van Venetië in 1958 en is opgenomen in vele particuliere en museale collecties. In 1997 overlijdt ze, op 98-jarige leeftijd.