Dick Verdult

Dick Verdult (1954) wordt weliswaar geboren in Eindhoven, maar groeit vervolgens – dankzij een Philipsvader - op in Guatamala, Argentinië en Frankrijk. Hij studeert van 1973 tot 1977 aan de Universiteit van Parijs, afdeling Film en Beeldende Kunsten. In San Francisco is hij student en assistent van filmmaker George Kuchar. Sinds 2000 woont en werkt hij in Eindhoven, Spanje en Argentinië. Dick Verdult is zowel de gekende als de ongekende naam achter talloze Nederlandse multimediaprojecten, nog voordat het begrip multimedia gemeengoed is. Verdult is in de jaren tachtig van de twintigste eeuw de maker van linosnedes vol associatieve beeldgrappen (een beeltenis van een Duitse herder krijgt de titel Das Waffen), medesamensteller van de VPRO tv-serie voor jongeren NEON, radioprogrammamaker, regisseur van 60 minuten durende speelfilms onder de naam G-Force (waaronder Boer of Duty waarin enkele Brabantse beeldend kunstenaars het Vietnamdrama op Brabantse bodem rond Mierlo-Hout een eigen draai geven), acteur en muzikant in diverse licht- en muziekshows, oprichter en directeur van het Instituut voor Betaalbare Waanzin (IBW), internetkunstenaar, bedenker en maker van vele andere ondoorgrondelijke, groteske en intelligente (kunstzinnige) producties. Daarnaast onderzoekt Verdult gedurende de jaren zeventig en tachtig van de twintigste eeuw de bruikbaarheid van allerlei dragers, waarvan enkele al tot de historie behoren: papier, celluloid, video (vhs, u-matic, betacam, video 2000, etc.), geluidsband, geluidscassettes, interactieve beeldplaat, DAT, CD, CD-Rom, diskettes, enzovoort. Zijn werk omvat vrijwel het gehele scala aan culturele uitingen. Verdult is een homo-universalis, die zijn beperkingen als mens maar al te graag voor ogen houdt. Dat maakt zijn werk begrijpelijk en humoristisch. Hij is een unicum in de Nederlandse kunstwereld, die vooral een sterke traditie kent in formele, ingetogen en streng geformuleerde kunstwerken. Introvertie en zelfvoldaanheid zijn Verdult vreemd. Verdult haalt onze hele cultuur overhoop om ons een blik in de onvolmaaktheden van die cultuur te gunnen. In wezen is Verdult een nazaat van anarchistische kunststromingen als Dada (1916-1920) en Fluxus (jaren zestig twintigste eeuw). Dada wees esthetische standaarden in de kunst af en Fluxus trachtte muziek, maatschappij en kunst dichter bij elkaar te brengen. In de jaren negentig van de twintigste eeuw trad hij in binnen- en buitenland op met bizarre muziek en dito uitdossingen. Benamingen van die optredens waren onder meer Hiroshima Lightshow en Brabodramax, waarbij het publiek werd getrakteerd op uitvoeringen van James Brownnummers compleet met afrokapsels van extreme afmetingen. Een typisch kunstwerk uit die tijd is een kunstwerk uit 1998 als parodie op de soap als fenomeen. Een omgebouwde wasmachine, voorzien van muntautomaat, toont na inworp in de ronde kijkopening van de machine een soap-aflevering, gemaakt door het gezelschap van IBW. Vanaf 2000 is Verdult vooral actief als multimediaperformer en zanger. Als Dick El Demasiado (Dick de Mateloze) toert hij met een band door Argentinië en andere Latijns-Amerikaanse landen. Voor volle zalen en op festivals in Latijns-Amerika, Duitsland, Spanje, Japan en Rusland blaast hij een ‘verloren’ gewaande Argentijnse muziekstijl nieuw leven in. Deze variant van de Cumbia (een Colombiaanse muziek- en dansstijl) presenteert hij als Cumbias Lunaticas en Cumbias Experimentalis. Festivals die hij zelf rond dit thema organiseert, noemt hij Festicumex’ (Festival Cumbia Experimental). Saillant detail: het voetbalprogramma van Latijns-Amerika (vergelijkbaar met Studio Sport) gebruikt zijn muziek en filmpjes met Cumbiamuziek voor hun leader en tune. Het leverde hem een publiek op van 160 miljoen kijkers en luisteraars. In 2011 wordt hij in het Van Abbemuseum geëerd als een belangrijke hedendaagse kunstenaar afkomstig uit Eindhoven, met een solotentoonstelling getiteld en op zondag vieren we vrijdag. Het Gemeentemuseum Helmond bezit een uitgebreide keuze uit zijn linosnedes uit de jaren tachtig van de twintigste eeuw en een interactieve installatie met de titel Kinderparking (1995-96).