Edouard Pignon

Edouard Pignon (1905-1993) richt zich pas op latere leeftijd op de schilderkunst. In zijn jeugd werkt hij in zijn geboorteplaats, het mijnstadje Bully-les-Mines in de Noord-Franse Pas-de-Calais, als mijnwerker en stukadoor. In 1927 trekt hij naar Parijs, waar hij in de Renault- en Citroënfabrieken werkt. Daarnaast volgt hij avondklassen schilderkunst. Pas vanaf 1936 is hij volledig werkzaam als kunstenaar. Uit veel van zijn vooroorlogse werk spreekt zijn sociale betrokkenheid bij de arbeider. Vanaf 1940 is hij actief in het verzet en schildert hij steeds meer. In 1941 wordt hij als een van de jonge, vernieuwende Franse kunstenaars gepresenteerd op de tentoonstelling ‘Jeunes Peintres de Tradition Française’, georganiseerd door onder meer Jean Bazaine en Alfred Manessier. Deze benaming verwijst naar een bewustzijn van de Franse artistieke wortels en is tevens een subtiel signaal aan de Duitse bezetter. Mede hierdoor wordt Pignon verbonden met de kunstenaars van de Ecole de Paris. Na de oorlog werkt hij veelvuldig in series waarin hij zowel de natuur als de mens als uitgangspunt neemt. Dat blijkt onder meer uit zijn beroemdste reeksen: ‘Olijfbomen’ (1947-1964), ‘Duikers’ (1962-1968) en ‘Naakten’ (1973-1982). Zijn stijl ontwikkelt zich van een sober realisme naar een soepelere schilderstoets waarin felle kleuren door elkaar lopen. Pignon is een veelzijdig kunstenaar: hij heeft gewerkt als schilder, lithograaf, beeldhouwer, decorontwerper en graficus.