Emo Verkerk

Na zijn studie filosofie aan de Vrije Universiteit en de Universiteit van Amsterdam tussen 1974 en 1976 wordt Emo Verkerk, zonder een kunstopleiding te hebben gevolgd, aangenomen bij Ateliers ’63 in Amsterdam. Tot die tijd heeft hij slechts een paar tekeningen gemaakt naar pasfoto’s van de schilder Francis Bacon (Dublin 1909 – Madrid 1992). Hoewel Verkerk ook landschappen schildert en beelden samenstelt uit allerhande materialen, kunnen zijn portretten worden gezien als de kern van zijn oeuvre. Hij schildert en tekent portretten van zijn naaste vrienden, maar ook van schrijvers en filosofen die hij bewondert, uit zowel heden als verleden. In zijn portretten geeft hij een zeer persoonlijke visie op hun karakter, hun persoonlijkheid. Deze intense persoonlijke betrokkenheid bij het creëren van de portretten is hem ingegeven door Francis Bacon, die in een interview aangeeft dat hij alleen een aanwezig en reëel beeld kan scheppen door intens betrokken te zijn bij zijn onderwerp. Deze houding ten opzichte van zijn onderwerp neemt Verkerk over. Hij projecteert zijn eigen affectie voor de persoon op het portret. Hij manipuleert het beeld door elementen weg te laten en delen uit te vergroten. Zo reduceert hij het portret van Georges Simenon uit 1984 tot een koperen neus en een houten pijp die direct op de muur zijn aangebracht. Ook knipt hij delen uit al bestaande portretten om tot een duidelijker essentie te komen van de geportretteerde. Door deze werkwijze van intense betrokkenheid bevatten de portretten in wezen altijd elementen van Verkerk zelf. Misschien juist omdat hij geen kunstopleiding heeft gevolgd, gebruikt hij zijn materialen op een vrije en onconventionele manier. Alles kan een drager zijn van zijn portretten, zowel een doek als een emmer.