Frans Franciscus

Franciscus krijgt zijn opleiding aan de Utrechtse School voor de Kunsten en verblijft daarna enige tijd in Berlijn (begin jaren tachtig), waar op dat moment de Nieuwe Wilden furore maken. Op grote doeken uiten deze kunstenaars hun woede tegen gevestigde structuren. Franciscus volgt echter zijn eigen weg. Hij ontwikkelt een techniek die weinig gemeen heeft met het ruige expressionisme van de Nieuwe Wilden, maar in zijn engagement en het verhalende karakter van zijn schilderijen klinkt de invloed van zijn Berlijnse tijd door. Zijn beeldtaal refereert vaag naar werk van het kunstenaarsduo Pierre et Gilles, dat vanaf de jaren zeventig furore maakt met nadrukkelijk kitscherige, expliciet homo-erotische, kunst – ook wel aangeduid als ‘Camp’. Franciscus woont en werkt in Amsterdam. Behalve schilder is hij ook beeldhouwer en filmmaker. Zijn werk is tentoongesteld in galeries, op kunstbeurzen en in musea in Nederland, België, Frankrijk, Duitsland, Spanje, Zwitserland, Jordanië en Zuid Afrika. Frans Franciscus (Utrecht, 1959) neemt vaak oudere kunst als vertrekpunt. Bekende thema’s worden door hem op een onorthodoxe manier gebruikt om commentaar te leveren op actuele kwesties. Het levert weelderige voorstellingen op. “Mijn kunst gaat over mensen. Zodoende kwam ik bij oude kunst als inspiratie uit. Daarin staat vrijwel altijd de mens centraal, vaak in een religieuze context. In de schilderijen van barokschilders als Caravaggio en Artemisia Gentileschi (beiden rond 1600) bijvoorbeeld, ligt de nadruk op de handeling. De verhalen worden heel helder gecommuniceerd. Dat is ook wat ik nastreef: dat mijn werk niet uitgelegd hoeft te worden, maar dat het meteen aanspreekt. Verwijzingen naar de kunstgeschiedenis zijn een soort bonus, ze mogen geen barrière zijn.” Franciscus is areligieus opgevoed en kent de verhalen die vaak aan oude kunst ten grondslag lagen nauwelijks. “Maar de beeldtaal spreekt me aan, daar kan ik mijn eigen verhaal bij verzinnen.”