Georges Higuet

Georges Higuet (1892-1956?) wordt geboren in Nijvel, in de Belgische provincie Brabant. Hij krijgt daar zijn eerste artistieke vorming op de plaatselijke tekenschool. In 1908 vertrekt hij naar Brussel, waar hij een opleiding volgt aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Higuet krijgt daar onderwijs van Herman Richir (1866-1942), Emile Fabry (1865-1966) en Jean Delville (1867-1953). Door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 wordt Higuet gedwongen Brussel te verlaten. Reeds bij het begin van de strijd raakt de kunstenaar gewond. Hij wordt vervolgens verzorgd in Nederland, waar hij blijft tot het einde van de oorlog. Zijn verblijf in Nederland geeft hem de kans om de Nederlandse taal te leren en zich te vestigen in de Joodse wijk van Amsterdam. Hier maakt hij dagelijks portretten van de buurtbewoners. Die vormen een belangrijk keerpunt in zijn artistieke oeuvre. De mens staat vanaf dat moment centraal in zijn werken. In 1919 keert Higuet terug naar Nijvel en besluit hij mee te dingen naar de Prix de Rome. De jury is echter niet onder de indruk van zijn schilderstijl. Na de uitslag vernietigt Higuet het schilderij dat bij de jury niet in de smaak is gevallen. Deze nederlaag zal lange tijd zijn leven beheersen. In de periode van 1920 tot 1925 verblijft Higuet in Parijs waar hij een armoedig bestaan leidt. Toch worden er tijdens deze periode ook verschillende tentoonstellingen aan hem gewijd, zoals in Knokke in 1922. In 1926 vestigt Higuet zich in Marcinelle, vlakbij de kolenmijn Le Bois du Cazier. Hier ontmoet de kunstenaar hardwerkende mijnwerkers en steenhouwers. Dit worden voor hem belangrijke modellen. Bij de uitgang van de mijn maakt Higuet schetsen van vermoeide arbeiders, die hij later in zijn atelier verder uitwerkt. Er ontstaat een serie van aantrekkelijke en complexe portretten. Higuet is in staat om zowel de kracht als de uitputting van het menselijk lichaam weer te geven. Hij vervaardigt zijn portretten veelal in houtskool, waardoor de expressie in de tekening al zijn kracht bereikt. Met zijn meeslepende en soms onthutsende werken, schetst Higuet het dagelijkse leven in de mijnen. Als overtuigd aanhanger van het socialisme, benadrukt hij in zijn werk ook de zwaarte van het bestaan van de mijnwerkers. Higuet overlijdt in 1956, een paar dagen voor de mijnramp in Le Bois du Cazier waarbij 262 mensen om het leven komen.