Henk Olijve

Henk Olijve (* Eindhoven 1965) studeerde aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving 's-Hertogenbosch van 1988 tot 1992. Olijve is een echte schilder; minutieus werkt hij met olieverf op paneel. Daarin sluit hij aan bij de Nederlandse realistische schildertraditie. Ook maakt hij muurschilderingen en decoreerde hij in opdracht ceramiek. Hij is een van de weinige Nederlandse schilders van dit moment die zich veelvuldig met het thema van de werkende mens bezig houden. Doorgaans zijn de panelen waarop Olijve werkt, niet groter dan één bij één meter. Hij beeldt er twee of drie mannen op af, zelden meer. Die mannen lijken sterk op elkaar; zij zijn een alter ego van de schilder. Hoewel hij zichzelf steeds als hoofdpersoon van zijn werk neemt, kunnen de schilderijen niet gezien worden als zelfportretten. Het zijn geen analyses van zijn persoon. Olijve gebruikt zijn uiterlijk slechts als kapstok voor de personen op het paneel. De mannen zijn altijd iets aan het doen. Ze zijn zonder veel wederzijds contact bezig met een klus die al hun aandacht en concentratie opeist. Wat voor klus het is, wordt niet duidelijk. Soms vindt de scène plaats in een badkamer, op een grasveld of een bouwplaats, soms is de ruimte ongedefinieerd. Doorgaans zijn de figuren gekleed in werkoveral of werkbroek en soms in wat op een voetbaltenue lijkt: een zwart-wit gestreept shirt met witte broek. Een enkele keer hebben ze het bovenlichaam ontbloot. Ze dragen vaak een pet op een bijna kaal hoofd. Aan hun voeten bevinden zich teenslippers of stevige werkschoenen. Een enkele maal is naast deze stoere mannen ook een wat slomer type aanwezig gezien zijn outfit, die bestaat uit gezondheidssandalen, een korte broek en een overhemd met spencer. De mannen lijken niet met elkaar te praten of te overleggen; ze kijken langs elkaar heen. Vaak hurken ze, staan ze met de rug naar de kijker toe of ziet deze ze van opzij. In ieder geval wordt hij nooit in de voorstelling betrokken. De klus die gedaan moet worden, geeft bij een eerste beschouwing de indruk klein en eenvoudig te zijn. Maar de meditatieve en geconcentreerde sfeer die de schilderijen uitstralen, zorgt ervoor dat de kijker zich vervolgens realiseert dat hij zich vergist en dat het om een enorm belangrijke opdracht gaat. Hierdoor roept de voorstelling op tot nadenken over de waardering die je voor dergelijke werklui hebt.