Hubert van Hille

De Zutphense schilder Hubert van Hille (1903-1983) heeft aanvankelijk niet het plan om een carrière als kunstenaar op te bouwen. In 1926 behaalt hij zijn meestertitel in de rechten. Na een aantal jaren in deze richting te hebben gewerkt, besluit hij toch om een opleiding aan de Haagse Academie voor beeldende Kunst te gaan volgen. Hij krijgt onder meer les van H.P. Bremmer. In de onderwerpskeuze van Van Hille zien we het devies van Bremmer terug. Hij leert hem dat hij het niet moet zoeken in interessante onderwerpen, maar dat hij van iets heel eenvoudigs iets moet maken dat de moeite waard zal zijn. Dat Van Hille eenvoudige onderwerpen schildert is ook een gevolg van een motorische stoornis die wordt veroorzaakt door een hersenvliesontsteking. Dit maakt dat hij aan huis gekluisterd is. Hij schildert dingen uit zijn dagelijkse, directe omgeving zoals boekenkasten, stillevens, het uitzicht uit het raam en portretten. De kleine doeken zijn steeds zorgvuldig opgezet door middel van ritmisch geplaatste strepen en vlekken. Met name zijn werk voor de Tweede Wereldoorlog vertoont een verwantschap met het impressionisme en het neo-impressionisme, hoewel hij vrijer omgaat met het kleurgebruik. In de jaren vijftig stelt hij in zijn eigen huis werk tentoon van collega’s als Jan en Charley Toorop, Dirk Nijland, Jan Sluyters en John Raedecker. Zijn werk is regelmatig te zien op exposities in zijn eigen omgeving. Vanaf de jaren zeventig neemt de belangstelling voor zijn werk ook in andere delen van het land toe.