Ingeborg Meulendijks

Haar eerste kunstervaring beleeft Ingeborg Meulendijks (1968) in de kerk, waar de heiligenbeelden diepe indruk op haar maken. Deze belevenis lijkt ten grondslag te liggen aan haar kunstenaarschap. De Mariabeelden, reliekschrijnachtige kabinetjes en kelken in haar werk roepen sterke associaties op met liturgische symboliek – niet alleen van het christendom, maar ook van de islam, het boeddhisme en het hindoeïsme. En toch zijn haar kunstwerken niet op te vatten als uitingen van religieuze devotie. Eerder gebruikt ze de eeuwenoude symboliek om haar eigen persoonlijkheid tot uitdrukking te brengen. Maria is in haar optiek niet alleen de heilige maagd die het leven schenkt aan Christus, maar ook een archetype, een oervrouw met wie ze zich sterk verbonden voelt. Meulendijks volgt een opleiding aan de Academie Beeldende Kunsten (1986-1990) en de Jan van Eyck Academie (1990-1992) in Maastricht. Een groot deel van haar oeuvre bestaat uit mixed media installaties, die ze omschrijft als innerlijke gesprekken. Haar projecten beginnen met een idee of associatie, die ze uitwerkt in schetsen, tekeningen en foto’s en uiteindelijk ook in één of enkele objecten. Deze objecten tekent en fotografeert ze vervolgens nogmaals. Met deze verschillende verschijningsvormen visualiseert ze de complexe gelaagdheid van haar binnenwereld. Zo maakt ze halverwege de jaren negentig penselen van haar eigen haar, die ze tentoonstelt in een reliekschrijnachtig kastje (Axis Mundi, negen penselen, 1994). Voorafgaand steekt ze haar hoofd door een ovale gat in een houten tafel en laat ze haar lange haren afknippen. Ook hier komen associaties op van rituelen van overgave en het afleggen van ijdelheid, die in vrijwel elke mondiale religie hun plaats hebben. Vanaf 1997 is Meulendijks werkzaam aan het project ‘Het Geheime Huis’, bestaande uit maquettes, foto's, korte films en werken op papier. In plaats van conventionele architectuurmodellen die in een latere fase gerealiseerd dienen te worden, zijn ook deze werken op te vatten als visualisaties van een binnenwereld. Na verloop van tijd verschuift haar aandacht van zichzelf naar meer algemene thema’s, zoals een historische situatie. De interieurmodellen legt ze vervolgens zodanig vast op foto en video, dat de beschouwer gaat twijfelen of de opnamen in het schaalmodel ernaast zijn gemaakt, of toch in een werkelijk bestaand interieur. Met haar intrigerende spel van schaal en presentatie, fictie en werkelijkheid, zet Meulendijks aan tot zelfreflectie en bezinning.