Joop Vugs

De Limburgse kunstenaar Joop Vugs (1957) werkt op het grensvlak tussen figuratie en abstractie. De menselijke figuur, vaak sterk vereenvoudigd en vervormd, is een terugkerend element in zijn oeuvre, dat naast schilderijen ook sculpturen, tekeningen en collages omvat. Deze figuur combineert hij in zijn composities veelal met grote abstracte kleurvlakken. Opvallend in zijn werk zijn de sterke materiaal- en kleurcontrasten. Zo combineert hij verf en inkt op het doek onder andere met gips, zand, kiezels en foto’s. De duiding van Vugs’ composities ligt niet altijd voor de hand. Naar eigen zeggen vormt “het schemergebied rond het ontstaan van het leven met al zijn fouten, mogelijkheden en toevalligheden” een rode draad in zijn werk. Hoewel hij hierbij zijn eigen herinneringen en ervaringen als uitgangspunt neemt, overstijgt zijn beeldtaal het strikt persoonlijke. Na een opleiding te hebben gevolgd aan de Stadsacademie in Maastricht, maakt Joop Vugs in de periode 1985-1987 deel uit van de kunstenaarsgroep Kontrast '85, samen met onder andere Wim Claessen, Jacques Dieteren en Ton Slits. Ook in de jaren daarna zoekt hij regelmatig de samenwerking op met andere kunstenaars. Met name in zijn vroegere schilderwerk is een bepaalde onbevangenheid in materiaal- en kleurgebruik af te lezen. De figuratieve elementen die tijdens het schilderproces opdoemen, verstoren in zijn optiek de schoonheid en geven het werk diepgang. De gezichten vertonen zelden karaktertrekken en doen vaak wezenloos en ontheemd aan, als zijnde verloren zielen in een ongrijpbare wereld. In 2002 wordt bij Vugs een aandoening aan het ruggenmerg geconstateerd. Dit heeft een grote invloed gehad op zijn kunstproductie. Lichamelijk falen maakt dat hij minder intuïtief te werk kan gaan en hij zijn kunstwerken dus meer van te voren uitdenkt alvorens te realiseren. Daarbij is hij genoodzaakt uit te wijken naar andere uitdrukkingsmogelijkheden, zoals collage en digitale media. Tevens worden dagelijkse pijn, onzekerheid en overlevingskracht zichtbaar in thematiek en vormgeving. Echter ook hier nooit op letterlijke wijze, zodat we in zijn ronddolende geabstraheerde figuren onszelf kunnen blijven herkennen: nietig en hoopvol.