Justine Kurland

Justine Kurland (1969) debuteert in de late jaren negentig van de twintigste eeuw met foto’s van adolescente meisjes in verlaten korenvelden, aan rivieroevers en op open plekken in het bos. De activiteiten van de nimfachtige, in schooluniformen gestoken verschijningen hebben een mysterieuze lading, alsof ze iets geheimzinnigs doen, of iets dat verboden is. Het werk van Kurland krijgt grotere belangstelling na de tentoonstelling Another Girl, Another Planet in 1999 in New York, waar ze samen met andere ‘girl photographers’, zoals Dana Hoey, Malerie Marder en Katy Grannan, haar werk presenteert. Kurland onderscheidt zich doordat haar modellen geen passieve houding aannemen, maar in bomen klimmen, zwemmen en zelfs met dood wild slepen. In 2004 verlegt ze haar focus naar volwassen vrouwen met kinderen, resulterend in een serie met de veelzeggende titel Of Women Born (2006). Met haar jonge zoon Casper reist ze in een camperbusje door Amerika op zoek naar locaties en modellen voor haar foto’s. Hierbij schuwt ze het cliché allerminst. Mama Baby, Ocean View (2006) toont sprookjesachtige beelden van naakte moeders op een verlaten strand, zorgend voor en spelend met hun kroost. De vrouwen hebben geen strakke lichamen, maar ronde vormen die hun moederschap benadrukken. Kurland laat in het midden wat ze precies wil bereiken met al dat moederlijke naakt. Verbeeldt het een utopische fantasie? Of is het een feministisch statement, een pleidooi voor een vredige, mannenloze wereld? “I’m picturing the world I want to be”, zegt Kurland. Hierin schuilt ook het autobiografische karakter van haar werk. In haar thematiek zoekt ze vaak aansluiting met haar eigen belevingswereld en de levensfase waarin ze verkeert. Het is dan ook niet toevallig dat ze begint met haar ‘Mama’s and Babies’ nadat ze zelf moeder wordt. Kurlands foto’s zijn het resultaat van haar persoonlijke interactie met de modellen. Meestal verblijft ze een aantal weken in een bepaald gebied om locaties en vrijwilligers te scouten en de uiteindelijke foto’s te nemen. Ze maakt hierbij uitsluitend gebruik van natuurlijk licht en geeft haar modellen geen directe aanwijzingen voor poses. Vaak deelt ze met hen een fantasie of gedachte, waar zij vervolgens een eigen draai aan geven. Het is deze spanning tussen opvoering en onvoorspelbaarheid, die haar foto’s een bijzondere kwaliteit verleent.