Leo Gestel

De schilder en tekenaar Leo Gestel (1881-1941) wordt gerekend tot de grootste Nederlandse modernisten van de twintigste eeuw. Vanaf 1900 bewandelt hij de paden van verschillende moderne kunststromingen. Zijn oeuvre weerspiegelt hierdoor de ontwikkelingen van de internationale kunst vanaf het begin van de vorige eeuw. Door zijn drang tot vernieuwing weet Gestel de nieuwe kunstopvattingen steeds op een geheel eigen wijze te verwerken. In zijn vroege carrière verdiept Gestel zich in het Impressionisme en het Divisionisme – een schilderstijl vol licht waarbij de kleuren ongemengd naast elkaar geplaatst worden. Hij zet zijn experimenten met lichteffecten door onder invloed van het Luminisme. Binnen deze kunststroming staat de weergave van sfeer en emotie die door het licht wordt opgeroepen centraal. Gestel neemt voor veel van zijn luministische werken de natuur als uitgangspunt. De uitdrukking van een innerlijke sensatie is hierbij van het grootste belang. Rond 1910 is Gestel toe aan vernieuwing en maakt hij verschillende reizen naar Parijs. Onder invloed van het Kubisme gaat hij experimenteren met strakke geometrische vormen. In zijn voorstellingen herleidt hij alles tot hoekige segmenten, waarin ook futuristische elementen te herkennen zijn. Zijn werk blijft kleurrijk, waarmee hij een eigen interpretatie geeft aan het Kubisme. Vanaf 1915 wordt Gestel gerekend tot de schilders van de Bergense school. Hij vestigt zich een aantal jaren in het kleine kunstdorp aan zee en gaat werken met een donker palet en brede verfstreken. In deze periode wordt tevens een overgang naar een expressionistische stijl zichtbaar. In de jaren twintig worden nieuwe motieven in het werk van Gestel geïntroduceerd. Naast het landschap, zijn geliefde thema, begint hij met het tekenen en schilderen van circusvoorstellingen en paarden. Begin jaren dertig maakt hij ook veel vrouwenportretten. Gestel komt in zijn latere carrière tot een geheel eigen expressionistische vormentaal. Hierbij ontstijgen veel van zijn werken de realiteit en krijgen een dromerige ondertoon. Zijn figuren en vormen doen sculpturaal aan. Het ritmische in zijn composities maakt plaats voor het statische. Na 1934 wordt Gestel steeds minder productief door de gevolgen van een maagkwaal. Ondanks zijn ziekte en een atelierbrand in 1929 – waarbij veel van zijn werken verwoest worden – heeft de kunstenaar een groot oeuvre nagelaten.