Luc Delahaye

Vanaf 1988 specialiseert de Franse fotograaf Luc Delahaye (1962- ) zich in verslaggeving over internationaal nieuws. Als oorlogscorrespondent bericht hij uit brandhaarden over de hele wereld: Libanon, Roemenië, Soedan, Israël, Rwanda, Haïti, Afghanistan, Koeweit, Kroatië en Bosnië. In 1994 wordt hij lid van het prestigieuze fotoagentschap Magnum. Met zijn foto-essays wint hij verschillende prijzen, zoals de Robert Capa-prize (1993, 2002) en World Press Photo (1993, 1994, 2002). Delahaye’s portretten van daklozen, oorlogsslachtoffers in Bosnië of passagiers in de Parijse metro uit de jaren negentig zijn sterk geworteld in de documentaire traditie. Hij streeft naar terughoudendheid door het vermijden van alle banden met het onderwerp. In 2001 voert Delahaye een radicale stijlverandering / stijlbreuk door. Foto’s van oorlogssituaties en wereldgebeurtenissen worden op midden- en grootformaat camera’s vastgelegd en soms bewerkt met computers. Balancerend op het grensgebied van werkelijkheid en fantasie, vormen de beelden monumentale documenten van de hedendaagse geschiedenis. De foto’s sporen aan tot reflectie over de relatie tussen kunst, geschiedenis en informatie. Delahaye’s beroemdste foto is ‘Taliban’ uit de serie ‘History’ (2001) en toont een dode strijder in zijn graf. Het beeld veroorzaakt opschudding vanwege zijn confronterende rijkdom aan details die een nieuwsfoto in een tijdschrift of op het internet ver overtreft. In 2004 verklaart Delahaye dat hij niet langer fotograaf maar kunstenaar is, en verlaat Magnum. Zijn foto’s worden sindsdien op enorme formaten getoond in musea.