Lydia Schouten

Lydia Schouten (1948) is gefascineerd door beeldvorming in de media. Het gaat haar met name om de verbeelding van het vrouwelijke in de media: de idealen die we voorgeschoteld krijgen en die wij veelal klakkeloos overnemen. De vrouw als lustobject, de valse romantiek die daarbij hoort en de schone schijn. Klopt het ideaalbeeld wel met de realiteit en hoe beïnvloeden die beelden onze realiteit? De vraag naar ‘representatie’ behoort tot het onderwerp van verschillende kunstenaars uit de jaren tachtig, zoals van Barbara Kruger, Richard Prince, Rob Scholte. Bij Schouten draait het om de invloed van de media in het algemeen. Daarin neemt ze zonder twijfel een feministische houding aan. Haar beroemde films Romeo is Bleeding (1982) en Split Seconds of Magnificence (1984) richten zich op het ideaalbeeld dat de media ons voorschotelen. Met name de onsterfelijke schoonheid is daarin het hoogste goed. In bordkartonnen decors haalt Schouten menig ideaalbeeld onderuit. Lydia Schouten is een verhalenverteller. Of we nu te maken hebben met een foto, een performance, een video-opname of een installatie, ze zijn altijd onderdeel van een vertelling. Dit is niet een verhaal dat we kennen uit films of sprookjesboeken. Schoutens verhalen zijn wars van deze conventies, willen deze doorbreken. Juist wanneer de beschouwer denkt een lijn te vinden, of zelfs een logica, loopt alles weer door elkaar. Schouten treedt vaak zelf in haar werk op als acteur. Ze speelt de rol die de media voorschotelen en zet deze geheel op zijn kop. Haar werk is vaak absurd en hilarisch. In haar oudere werk gebruikt ze vaak de herkenbare taal van de populaire media. In haar latere werk ontwikkelt ze een eigen taal en eigen logica, die vervuld zijn van haar engagement.