Maria Roosen

Maria Roosen (1957) is geïnteresseerd in het vlees, de huid van de mens. Haar werk gaat over het tonen van deze vleselijkheid en vooral de kwetsbaarheid daarvan. Het gaat over intimiteit, maar zeker ook over sensualiteit. De vloeiende lijnen van haar sculpturen doen veelal denken aan menselijke, vrouwelijke, ronde vormen. Vaak verwijst ze naar onderdelen die normaliter verborgen blijven, zoals borsten en penissen. Ze toont deze lichaamsdelen zonder schaamte in al hun schoonheid. Zo bond ze ooit, in een bos in Tilburg, grote roze ronde penissen aan bomen. Of legde ze ronde, glimmende, spiegelende borsten op een oude Engelse sofa. Roosens werk is zeer herkenbaar, in het bijzonder door de keuze van haar belangrijkste materiaal: glas. Ze gebruikt het alsof het zelf een levend wezen is, met een eigen wil. De manier waarop het materiaal uitgroeit tot een kunstwerk, is nooit geheel te bepalen. De samenwerking tussen haar en de glasblazer speelt hierbij een rol. Vooral de interactie met het eigenzinnige glas is essentieel. Naast glas gebruikt Roosen ook veel andere materialen zoals keramiek, stof en vooral breiwerk, zoals in haar meterslange gebreide zonnebloemen, Bloedverwanten genaamd. Aan de hand van aquareltekeningen onderzoekt ze haar ideeën. Ze experimenteert met de vorm die het werk in glas, of in een ander materiaal kan gaan aannemen. In haar werk legt Roosen graag bestaande conventies en associaties bloot. Haar gebruik van materiaal en vormen wordt vaak als vrouwelijk gecategoriseerd. Deze interpretaties omarmt ze en probeert ze op speelse en humoristische wijze te weerleggen. Een goed voorbeeld daarvan zijn de wandrekken gevuld met felgekleurde bollen. De bollen hebben elk een buisje dat aan een staartje doet denken. Al snel wordt duidelijk dat de rekken gevuld zijn met sculpturen van spermatozoïden, mannelijk, ondanks hun ronde sensuele vormen.