Michel Francois

Michel François (1956, Sint-Truiden, BE) werkt in verschillende disciplines en gebruikt allerlei materialen en media. Foto’s, video’s, sculpturen en bestaande voorwerpen combineert hij in zijn installaties. Doordat hij dingen vaker in verschillende installaties gebruikt, verschuift steeds de betekenis - niet alleen van de installatie, maar ook van het voorwerp op zich. De relatie tussen werk en ruimte speelt nadrukkelijk een rol. François interesseert zich voor ‘de tekens van het leven’ zoals gebaren, geluiden, beelden en alledaagse gebruiken. In zijn vroege fotowerken uit de jaren tachtig zien we individuen in beweging, draaiend of springend of bezig een trui aan te trekken. De foto’s werden gepubliceerd als grote posters of in boeken. Titels en het benoemen van de context werden zoveel mogelijk achterwege gelaten, waardoor de beschouwer wordt uitgenodigd te associëren en zelf kan uitmaken hoe hij het werk opvat. Een rode draad is wel dat François steeds een soort inventarissen maakt van de wereld om ons heen, waarbij hij gebruik maakt van tegenstellingen. Die tegenstellingen kunnen het uiterlijk van dingen betreffen (zoals rechthoekig versus rond en licht versus donker) maar ze het kunnen ook inhoudelijke tegenstellingen zijn: vrijheid en gevangenschap, werk en vrije tijd, rijkdom en armoede, privé en publiek. François lijkt geobsedeerd door metamorfoses. Francois werd bekend door zijn deelname aan internationale tentoonstellingen als Documenta IX 1992 en de Biënnale Venetië 1999. In Venetië hing hij het Belgische paviljoen vol uitgebloeide paardebloemen en tartte zo het publiek, dat natuurlijk niets liever deed dan toegeven aan de destructieve neiging om ze uit te blazen. In het Centre Pompidou in Parijs schond hij de museumgrondwet ‘niet aanraken’. In zijn Salon mochten alle objecten worden aangeraakt, zodat ze -net als 'gewone' voorwerpen- veranderden in het gebruik. Zo werd een bank van wit piepschuim groezelig, maar van tijd tot tijd schraapte François de vuile piepschuim weg, totdat er geen bank meer over was. Zo werd het publiek uitgenodigd om aan de transformatie bij te dragen. François zet onze zintuigen op scherp. Met zijn kunst weet hij onze verwachtingspatronen te ontregelen door nieuwe contexten en andere betekenissen te suggereren en door vragen te stellen bij de afbakening van wat publiek is en wat privé.