Peter Valentiner

Aan het einde van de jaren zestig van de twintigste eeuw raakt Peter Valentiner (1941-) in de ban van militaire camouflagenetten. Hij verwerkt dit materiaal niet alleen in zijn schilderijen, maar hangt het ook tussen bomen, lantaarnpalen en bruggen. De kunstenaar is geïntrigeerd door het effect dat deze simpele ingreep in de openbare ruimte teweeg brengt. Zo contrasteren de onvermijdelijke associaties met vernietiging en geweld die aan het materiaal kleven, sterk met het dagelijkse leven in de stad en de natuur. Daarbij transformeert het zacht bewegende materiaal door de gedeeltelijke verhulling en deformatie van vorm, kleur en licht, het alledaagse straatbeeld in een surrealistisch schouwspel. In 1974 keert Valentiner definitief terug naar de schilderkunst. Desalniettemin hebben de ruimtelijke experimenten aan het begin van zijn kunstenaarsloopbaan grote invloed gehad op zijn werk. Niet alleen keert de typische ruitvormige structuur van het camouflagenet telkens terug als stilistisch motief, ook maakt het spel tussen achtergrond en voorgrond, verhulling en onthulling, licht en donker, negatief en positief, onlosmakelijk deel uit van zijn beeldtaal. Hij maakt hierbij gebruik van een speciale combinatie van schilderkunst, collage en décollage, waarbij hij geschilderde vormen zowel uitsnijdt als toevoegt. Deze techniek, die de kunstenaar ook wel découpage noemt, voert tot en met de jaren negentig de boventoon in zijn werk. Hoewel de ruitvormen gaandeweg groter, minder talrijk en minder rigide van vorm worden, blijven ze ook in zijn latere werk herkenbaar. Na zijn opleiding aan de École Supérieure des Beaux-Arts in Tours begint Valentiner het schilderkunstige veld te verkennen. In zijn vroege werk zijn onder andere invloeden van Hard Edge schilderkunst, het Surrealisme en Dada zichtbaar. Aan het einde van de jaren zestig krijgen zijn schilderijen onder invloed van het opkomende socialisme een politiek tintje. Zijn interesse voor het actuele politieke geweld, waaronder de Grote Culturele Revolutie in China, vertaalt zich in gestileerde oorlogstaferelen. Hier ontluikt ook zijn interesse voor camouflagemateriaal. In 1981 verhuist Valentiner naar Berlijn. Naast een flinke schaalvergroting, valt ook een intensivering van kleuren op in zijn schilderijen. Tevens begint hij foto’s en krantenknipsels in zijn composities te verwerken. Aan het einde van de jaren negentig keert de figuratie terug in zijn werk en wisselt hij zijn abstracte idioom af met impressionistische landschappen en stadsgezichten.