Philip Mechanicus

Philip Mechanicus (1936-2005) geniet vooral bekendheid vanwege zijn reeks portretten van Nederlandse schrijvers, dichters, beeldend kunstenaars en fotografen. Sinds begin jaren zestig poseren onder meer Jan Hanlo, Gerard Reve, Jan Arends, Cor Veldhoen, Ed van der Elsken, Inez van Lamsweerde en Theo van Gogh in zijn studio. De zwart-wit foto’s zijn gemaakt tegen een egale, licht- of donkergrijze achtergrond. Alle aandacht ligt op de gezichtsuitdrukking, houding en handen. In 1981 wordt een selectie met korte, anekdotische commentaren gebundeld in het boek ‘De pose der natuurlijkheid’. Mechanicus koopt omstreeks zijn dertiende jaar zijn eerste toestel, een Kodak Brownie. Hij volgt een opleiding als grafisch ontwerper aan de Kunstnijverheidsschool (nu Rietveldacademie) in Amsterdam. Het vak van fotograaf leert hij eind jaren vijftig in de praktijk, als assistent van Jan Schiet en Ad Windig. In die periode werkt hij als persfotograaf. In de jaren zestig raakt Philip Mechanicus betrokken bij het literaire tijdschrift ‘Barbarber’ en in de jaren zeventig bij het legendarische cultuurmagazine ‘Hollands Diep’. Hij illustreert bedrijfsbrochures en reclamecampagnes en maakte reportages voor tijdschriften als de ‘Haagse Post’ en ‘Avenue’. In 1989 verschijnt het boek ‘Een cursus fotografie’, een persoonlijk verslag aan de hand van eigen favoriete foto’s van zijn fascinatie voor het medium fotografie. Sinds 1970 oefent hij zich in het schrijven en begint te publiceren over kookkunst en fotografie in onder meer ‘NRC Handelsblad’, ‘De Groene Amsterdammer’ en ‘Trouw’. In 1997 verschijnt zijn eerste kookboek ‘De maag van Mechanicus.’ Een jaar later volgt ‘De vrolijke keuken’, dat wordt onderscheiden met de Zilveren griffel. Het fotografisch oeuvre van Philip Mechanicus is eerder vanuit persoonlijke fascinaties tot stand gekomen dan op basis van aansluiting bij trends. Zijn werk hoort thuis in de oude traditie van studiofotografen, met voorlopers als Nadar en Irving Penn. Het maken van portretten ziet hij als tweedimensionaal vormgeven om een ‘stabiele dynamiek of ‘labiel evenwicht’ te realiseren. Dit is slechts mogelijk door uit te gaan van de abstracte vorm van een gezicht of torso, niet van de persoonlijkheid van de geportretteerde.