Philip-Lorca DiCorcia

Philip-Lorca diCorcia (1953) studeerde in de jaren zeventig van de twintigste eeuw achtereenvolgens aan de School of the Museum of Fine Arts Boston en de Yale University in New Haven. Vanaf eind jaren zeventig betrad hij het podium van de fotografie. Al in zijn eerste jaren verraadt zijn werk een interesse in de directe leefomgeving (zowel de huiselijke omgeving als de straat), maar ook in de magie van de film. Zijn fotografische carrière loopt in het begin parallel met die van Cindy Sherman, die eveneens in de beeldtaal van de film is geïnteresseerd (zie haar 'Untitled Film Stills' uit de periode 1977-1980) De foto's van DiCorcia bewegen zich tussen documentaire fotografie en de 'staged photography' van reclame en film. In de late jaren zeventig en gedurende de jaren tachtig van de twintigste eeuw maakte hij een serie rond 'family and friends', ogenschijnlijk spontaan maar volledig geregisseerd. Zo zien we zijn broer een koelkast openen en wordt hij wonderlijk uitgelicht vanuit de koelkast alsof er iets bijzonders staat te gebeuren. Dit soort momenten zijn typisch voor deze serie: snapshotachtig en alledaags, banaal. De compositie, belichting en mise-en-scène is echter zo precies, dat we ons afvragen wat de psychologische betekenis achter het tafereel kan zijn. Het kunstmatige licht zorgt steeds voor een theatraal effect. De fotomomenten die we aanschouwen, lijken daardoor een still uit een film, maar de film bestaat niet. DiCorcia heeft met zijn 'Hollywood'-serie (in de jaren negentig van de twintigste eeuw) een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van de zogeheten narratieve fotografie. Rondom Santa Monica Boulevard in Hollywood vroeg hij aan mannen (in dit geval hustlers, oplichters) om voor hem te poseren. De titel van iedere foto vertelt de naam van de man, zijn leeftijd, waar hij geboren is, en wat DiCorcia hem betaalde om te poseren. In de belichting en kadrering van de personen benadrukt DiCorcia het cinematografische karakter van de setting en de omgeving. Deze fotografie wil de gedachten van de beschouwer in gang zetten. De kijker vult het verhaal achter de geportretteerde verder in. De verbeelding is een samensmelting van feit en fictie. Het gaat hier overigens ook om de psychologische betekenis die het onderwerp oproept. Het museum bezit twee foto's uit deze serie in zijn collectie. In de jaren negentig van de twintigste eeuw koos DiCorcia locaties in wereldsteden als Los Angeles, New York en Hong Kong om de dynamiek van de straat vast te leggen. Hij belichtte een bepaalde plek in de stad als was het een filmset, en fotografeerde vervolgens willekeurige niets vermoedende voorbijgangers. De ontstane opnames hebben net als zijn eerdere series een cinematografisch karakter. Het Gemeentemuseum Helmond bezit twee foto's uit die serie: ‘Los Angeles’, 1993 en ‘Hong Kong’, 1996. Rond 2000 maakte hij de serie 'Head', waarbij hij opnieuw de belichting in de drukte van de stad vooraf had uitgedacht. Deze serie speelt zich exclusief in New York af. De bewegingen van individuele voorbijgangers op de stoep activeerden een gemonteerde flitser. Wanneer de voetganger passeerde, legde DiCorcia hem of haar vast met een telelens. De gefotografeerden zijn derhalve volledig naturel en in hun spontaniteit vastgelegd, geïsoleerd in hun omgeving. De geportretteerde heeft geen invloed op de representatie van zichzelf. Deze serie vertoont overeenkomsten met de straatseries van de Zwitserse fotograaf Beat Streuli. De toeschouwer heeft dankzij deze fotoserie de mogelijkheid de dynamiek en de vluchtigheid van de straat in alle rust in een tentoonstellingszaal tot zich te nemen. Het privémoment dat DiCorcia heeft vastgelegd, zet ons tevens aan te fantaseren over ons eigen leven, handelen en onze gedragingen. In de jaren 2003-2005 maakte hij een serie met de titel 'Lucky 13', waarvoor hij nachtclubs in New York, Los Angeles en Las Vegas bezocht. Hier fotografeerde hij een aantal goedgetrainde paaldanseressen. Net als in zijn eerdere series zijn de sessies goed voorbereid, de belichting is meedogenloos (we zien gespierde lichamen en opgemaakte, geconcentreerde gezichten). De foto's getuigen van een koele afstandelijkheid. Hier wordt gewerkt! De sfeer van erotiek is in deze foto’s ver te zoeken. DiCorcia stelde onder meer tentoon in het Museum of Modern Art, Whitney Museum, beide in New York en vele musea wereldwijd. In 1997 had hij een duopresentatie in het Gemeentemuseum Helmond, samen met de eveneens in New York werkzame kunstenares Elise Tak.