Reinier Lucassen

Reinier Lucassen (Amsterdam, 1939) begon in de vroege jaren zestig met werk dat nauw aansloot bij het abstract expressionisme van Cobra. Al snel gaat hij echter zijn eigen weg. Zijn thema is de relativering van de werkelijkheid. De objectieve werkelijkheid wordt in twijfel getrokken, en een absolute waarheid bestaat al evenmin. Lucassen werkt deze thematiek uit in schilderijen met een zeer ambivalente inhoud: je kunt ze altijd op meerdere manieren uitleggen. Een stijlmiddel dat hij daarvoor steeds gebruikt, is het naast elkaar plaatsen van elementen uit verschillende periodes en culturen die elkaar ogenschijnlijk uitsluiten. Kubisme en rationaliteit combineert hij met romantiek en een heftige penseelstreek; figuratief staat naast abstract. Door uiteenlopende elementen in één schilderij samen te voegen, ontstaat een dubbelzinnig beeld dat voor meerdere interpretaties openstaat. Lucassen wordt hiermee een prominente vertegenwoordiger van de Nieuwe Figuratie, een stroming die de figuratieve kunst een nieuwe impuls wil geven zonder terug te vallen op het realisme. Lucassen: “Ik wil een plat schilderij maken. Ik poog iedere ruimtelijke suggestie te vermijden in een schilderij - eigenlijk [...] een grote kwaliteit van veel abstracte schilderijen. Mensen in een landschap, mensen in een interieur zo brengen dat het werkelijk een plat schilderij blijft, dat vind ik heel moeilijk. Die opdracht heb ik mijzelf gesteld.” Vanaf de vroege jaren negentig integreert Lucassen niet-westerse invloeden van bijvoorbeeld de Australische Aboriginals in zijn werk. Hij gaat zich interesseren voor de beeldmogelijkheden van “primitieve kunst”, die hij een “mythische werkelijkheidsbelevenis” toedicht en die hem meer aanspreekt dan de rationele Westerse waarneming.