Robert Arnold

Het werk van Robert Arnold (1954) wordt vaak geschaard onder de noemer experimentele film, al houdt hij er zelf niet van om zijn werk te ‘labelen’. Als filmmaker wil hij naar eigen zeggen de beschouwer een actieve ervaring bieden. Zijn toepassing van geavanceerde, digitale montagetechnieken zijn er vaak op gericht de ervaring van tijdsverloop te manipuleren. Daarnaast is er in veel van zijn korte films ook een politieke of sociaal-maatschappelijke betekenis te ontdekken. Na zijn opleiding tot klassiek beeldhouwer in de tweede helft van de jaren zeventig, voltooit Arnold een studie filmtheorie en begint hij met het maken van korte films. In zijn vroege creaties experimenteert hij met diverse filmtechnieken. In Four Movements for Double-Eight Camera (1983) gebruikt Arnold beelden die hij op verschillende momenten (in de auto, tijdens een wandeling) heeft opgenomen. Voor de film splitst hij het beeld in vier min of meer gelijke delen, waarvan er telkens twee hetzelfde beeld vertonen. Gecombineerd met de schokkerige hantering van de camera en de technische manipulatie van de opnamen, zoals het ondersteboven of achterstevoren afspelen, krijgen de herkenbare beelden uit de dagelijkse realiteit een abstract karakter. Met Travelogue (1991), waarin een reis van New York naar Hollywood gesuggereerd aan de hand van ansichtkaarten, vestigt Arnold zijn naam als filmkunstenaar. Met simpele technieken als beeldversnelling en -vertraging en de toevoeging van geluid, komen de stereotype kiekjes ‘tot leven’. In Morphology of Desire (1998), waarbij aan elkaar gemonteerde boekomslagen van Bouquetromans een doorlopend geheel vormen, borduurt hij voort op dit zogenoemde ‘flipbookfilmconcept’. Aan het begin van de eenentwintigste eeuw komen Arnolds beeldexperimenten tot wasdom. Triptych (2003) bijvoorbeeld, toont een plein in het Poolse plaatsje Poznán. Het beeld is opgedeeld in drie delen die elk, in ieder geval gedeeltelijk, op een ander tijdstip zijn opgenomen. Twee grote bomen markeren de grenzen tussen de delen. Bussen en winkelend publiek doemen vanuit het niets uit op vanachter de ene boomstam, om vervolgens achter de andere weer te verdwijnen. De verwarring wordt groter als blijkt dat de afzonderlijke delen nu eens wel en dan weer niet in elkaar overlopen. Naast het maken van films, geeft Arnold vanaf 1985 les in het maken van films en filmtheorie, onder andere aan de Universiteit van Boston. Daarnaast is hij actief als directeur van de School of Film and Photograpy aan de Montana State University in Bozeman.