Susan Anderson

Schoonheid is een sleutelbegrip in het werk van de Amerikaanse fotograaf Susan Anderson (1963). Na haar studie aan het Art Institute van Chicago gaat ze aan de slag als productieontwerper van televisiereclames. In 2001 vestigt ze zich als fotograaf in Los Angeles, waar ze zich specialiseert in het maken van modereportages en portretten voor gerenommeerde tijdschriften als People, Glamour en Playboy. Tussen 2005 en 2008 portretteert ze talloze jonge meisjes vlak voor hun deelname aan een schoonheidswedstrijd. Het levert een spraakmakende fotoserie op genaamd High Glitz. Een aantal van deze foto’s zijn in 2009 te zien in de tentoonstelling ‘Achtung Baby’ in het Gemeentemuseum Helmond. Deze werken zijn ook in de collectie opgenomen. In 2006 bereikt Anderson een groot publiek met haar deelname aan de publicatie Porn for Women, waarin ze mannelijke fotomodellen presenteert als huiselijke romantici die hun leven in dienst stellen om vrouwen te behagen. De opvolger daarvan, Porn for New Moms (2008) wordt eveneens een ‘bestseller’. Met de uitgave van het fotoboek High Glitz, the Surreal World of Child Beauty Pageants het daaropvolgende jaar, zet ze zich ook in de internationale kunstwereld in de schijnwerpers. Het idee om jonge deelneemsters van schoonheidswedstrijden te fotograferen komt voort uit een moment van bezinning op haar dagelijkse bezigheden, waarin het voortdurend benaderen van uiterlijke perfectie centraal staat. Waar komt dat schoonheidsideaal eigenlijk vandaan en welke impact heeft het op onze levens? In plaats van uit te gaan van een persoonlijk (voor)oordeel ten aanzien van kinderschoonheidswedstrijden, zegt Anderson heel objectief te werk te zijn gegaan, vergelijkbaar met een journalist of documentairemaker. Ze geeft haar modellen geen aanwijzingen tijdens de shoot, maar laat ze zelf bepalen hoe ze op de foto gaan. De beelden van de volledig opgedofte meisjes met hun plastic glimlach roepen vaak heftige reacties op, waarbij parallellen met kindermishandeling niet worden geschuwd. Toch is de serie niet uit moralisme geboren. Eerder was Anderson geïnteresseerd in hoe wij als maatschappij het huidige schoonheidsideaal vormgeven. Volgens de fotografe zit dat schoonheidsideaal verankerd in ons collectieve onderbewustzijn. Zodra we het zien, herkennen we het. Dit verklaart ook het trek-aan-stoot-afeffect dat de High Glitz serie veroorzaakt. De tanden zijn te groot, de wimpers zijn te lang, de gezichtsuitdrukking is te geforceerd. En toch bezitten deze kleurige glitterwezens een bekoring die we direct herkennen.