Twan Janssen

Twan Janssen (1968) is geen kunstenaar, maar een acteur die de kunstenaar Twan Janssen speelt. Althans, dat beweert hij zelf. De objecten die hij maakt beschouwt hij als de rekwisieten in het toneelstuk van zijn carrière in plaats van kunstwerken. Zijn loopbaan plant hij jaarlijks zorgvuldig, compleet met verwachte tentoonstellingen, recensies en verkoopcijfers. Ook op andere gebieden benadert Janssen de kunstwereld op onorthodoxe wijze. Veel van zijn creaties laten zich het beste omschrijven als ‘verfsculpturen’, waarbij de acrylverf niet met een penseel op een doek wordt aangebracht, maar als autonome materie wordt gepresenteerd. Zo maakt hij er lange stroken van, die hij in opgedroogde vorm verwerkt tot linten, lappen, strikken en vlechtwerk,. Vervolgens bevestigt hij die op het doek. In andere werken zweven kluwen gestolde verfkodders aan vrijwel onzichtbare draden boven het doek. Door de traditionele twee-eenheid van doek en drager uit elkaar te halen, kunnen we het schilderij weer met een frisse blik bekijken. Sommige werken bestaan zelfs uit louter verf, zoals Jeanne (1993) in de collectie van het Gemeentemuseum Helmond. De glanzende verfsculpturen verleiden de beschouwer op een bijna commerciële wijze en bevragen daarmee tegelijk hun eigen verschijning. Hebben we hier te maken met een marketingobject ter meerdere eer en glorie van zijn maker, de ‘acteur’ Twan Janssen, of met een conceptueel kunstwerk dat de fundamentele vraag stelt wat kunst is? Janssen beseft als geen ander dat kunst niet alleen een product is van de kunstenaar, maar ook van de context - de tentoonstellingsruimte, de aankondigingsaffiches, de critici en de kopers. Waarom zou je die context dan niet gewoon naar je eigen hand zetten? Zo stuurde hij enkele galeriehouders en museumdirecteuren een uitnodiging voor een toekomstige tentoonstelling van zijn werk in de desbetreffende tentoonstellingslocaties, zonder daarover ook maar enig contact te hebben gehad met de geadresseerden. Eén van de afwijzingsbrieven die daarop volgde, drukte hij op een zakdoek af en presenteerde hij onder de titel Cry me a river. Met het vervlechten van realiteit en fictie, met kunst en leven, legt Janssen niet alleen zijn eigen rol als ‘kunstenaaracteur’ bloot, maar ook de financiële en maatschappelijke afhankelijkheid van de mensen en instanties die hij op ironische wijze slechts een bijrol toebedeelt in zijn acteercarrière.