Willem Albertus van der Walle

Willem Albertus van de Walle (1906-1995) wordt geboren in 1906 in Den Haag in een echt vakbondsgezin. Zijn vader Freek van de Walle is de eerste voorzitter van de Algemene Nederlandse Bond van Meubelmakers, Behangers en Aanverwante Vakgenoten, maakt vervolgens carrière in het NVV (Nederlands Verbond van Vakverenigingen) en wordt uiteindelijk lid van het hoofdbestuur. Al op jonge leeftijd valt het tekentalent van Willem Albertus op. Zijn vader regelt tekenlessen bij Albert Hahn (1877-1918), de tekenaar van het politiek-satirisch blad ‘De Notenkraker’ en later bij diens stiefzoon Albert Pieter Dijkman (1894-1953), die zich Albert Hahn junior noemde. Van de Walle vervolgt zijn opleiding tot lithograaf aan de Rijksnormaalschool voor Tekenonderwijs. Al in 1921 levert hij zijn eerste ontwerp voor een prentbriefkaart in bij de sociaaldemocratische beweging. Twee jaar later ontwerpt hij zijn eerste affiche voor het NVV. In dit vroege werk zijn al kenmerkende elementen voor zijn oeuvre te herkennen. Hij werkt altijd in figuratieve stijl, heeft veel aandacht voor decoratie en detail, hij gebruikt zware en traditionele symboliek en heldere kleuren. Naast ontwerpen voor affiches en posters maakt Van de Walle ook schilderijen, glas-in-loodramen, muurschilderingen, boekillustraties en politieke prenten. Vooral in de jaren twintig en dertig van de twintigste eeuw krijgt hij veel opdrachten van de sociaaldemocratische vakbeweging. In deze tijd groeit het NVV en het krijgt steeds meer invloed. De vakorganisaties willen hun toegenomen macht tonen in monumentale gebouwen en kantoren met bijvoorbeeld glas-in-loodramen en muurschilderingen. Na 1945 is er weinig vraag meer naar de sociaaldemocratische beeldcultuur. Kantoren moeten efficiënt worden en kosten moeten worden gedrukt. Willem Albertus van de Walle krijgt een aanstelling als kunstgeschiedenisdocent aan een lyceum in Amsterdam en gaat zich voor het eerst van zijn leven richten op de vrije schilderkunst. Hij schildert historische taferelen, oude stadsgezichten, exotische landschappen en tropische vissen. Hij staat met dit werk volledig buiten de gevestigde kunstcircuits. Daar wil hij ook niets mee te maken hebben, hij vindt moderne kunst absurd. Van de Walle exposeert zijn werk niet, waardoor het slechts bij een kleine kring bekend is. Ook zijn glas-in-loodramen raken in de vergetelheid. In 1995 wordt in het vakbondsmuseum een tentoonstelling met zijn werk ingericht. Hij kan zelf niet meer op deze tentoonstelling aanwezig zijn en overlijdt twee weken na de opening.