Yvan Theys

Yvan Theys (België 1936-2005) Yvan Theys is niet alleen schilder, maar ook beeldhouwer. Van 1956 tot 1958 studeert hij aan het Institut Supérieur des Arts Plastiques te Doornik. Hier krijgt hij les van de beeldhouwer Eugène Dodeigne. In 1959 volgt hij Dodeigne op en wordt hij docent expressief tekenen. In datzelfde jaar heeft hij zijn eerste solotentoonstelling in Kortrijk. In 1964 ontvangt hij een beurs van de Prix de Rome en een onderscheiding in de Europa Prijs Oostende. In de jaren zestig van de twintigste eeuw, wanneer abstractie in de kunst overheerst, ontwikkelt hij een expressief figuratieve beeldtaal, waarin hij abstracte elementen en geometrische tekens verwerkt. Zijn kenmerkende figuratieve schilderijen zijn vernieuwend en worden in de jaren zeventig met succes ontvangen in Duitsland en Nederland, waar hij nauw contact onderhoudt met de ‘nieuwe figuratie’-kunstenaars Freymuth en Lucassen. Eind jaren zeventig maakt hij veel werken op papier om -naar eigen zeggen- te kunnen variëren en spelen met compositie en verhoudingen. Theys schildert in de jaren tachtig grote doeken en triptieken met complexe en dynamische voorstellingen. Vanaf het einde van de jaren tachtig richt hij zich meer op meerkleurige assemblages, montages, houtsculpturen en bronzen, waarin hij op een hele eigen manier figuratie en abstractie samenbrengt. Hoewel hij in zijn carrière een grote verscheidenheid aan kunstwerken heeft geproduceerd, is zijn werk qua inhoud zeer consistent. Zowel in zijn schilderijen als in zijn beelden staat de toestand van de mens, met zijn wel en wee en zijn onontkoombaar perspectief van de dood, centraal. Theys maakt vele studiereizen en herbewerkt schilderijen van oude meesters om zich schildertechnisch te ontwikkelen. Daarnaast inspireren de oude meesters hem om thema’s als menselijke relaties, liefde, passie en verlangen terug te brengen in de schilderkunst. Behalve uit het werk van schilders als Pablo Picasso (1881-1973) en Edward Munch (1863-1944) put Theys uit toneel, dans, literatuur, media, zijn eigen dagelijkse omgeving en de Japanse prenten die hij verzamelt. Doordat Theys gebruik maakt van afsnijdingen, close-ups en verschillende perspectieven in een beeldvlak, ervaart de toeschouwer een sterke nabijheid ten opzichte van de voorstelling. De personages en figuren zijn vaak vervormd, gestileerd of opgebouwd uit schijnbaar losse fragmenten. Theys geeft zijn onderwerpen weer zoals hij ze ziet: nooit in hun geheel, altijd in fragmenten. Zijn emotionele betrokkenheid bij de wereld om hem heen is zeer duidelijk aanwezig. Hij geeft zijn onderwerpen en hun fragmenten weer zoals hij ze op het emotionele vlak ervaart.